Hiç birdeyin tesadüf eseri olmadığını mi konuşsak, yoksa tesadüf diye bir şeyin olmadığı mı? Peki bazı durumları anladığımızı mı? Hayatın genel akışının bizim kontrolümüz de mi gerçekten? Nereden başlamalı? Belki de bir son değil başlangıç için bazı sonların yaşanması gereklidir.
En son düşüneceğimiz şeylerin aslında ilk düşündüğümüz için dir belkide. Bazı durumlar sıra ile değil rastgele mi? Bence hayır hicbirdey rasgele değil. Kendi mezarını kazar belki de. Hayatın rutin akışına kaptırıp sonu görmek gerekir. Yaşamın bir parçası olan ve gerçeklik algımızın dışında olan olayları atlayabiliriz.
Neden varız, ne için yaşıyoruz? Yaşadığımız hayat belkide başka birinin hayatı. Kurduğumuz veya kuracağımız hayatın temellerini biz atıyoruz farkında değiliz. Şans eseri mi yaşıyoruz yoksa hayatın bir parçası olarak bunları da yaşamamız mi gerekli. En acısı da kalanlara oluyordur belkide. Hayatın kosturmacasini bir kenara bırakıp birazda etrafımızda olan ve kendimiz için yapabileceğimiz en güzel şeyleri yapmak belkide bizi hayatın anlamlı hale getirdiğini kaçırıyoruz. Sağlıkta herşey kola gelebilir. En çok duaları hastane duvarları duyuyordur. En çok dua edilen yer aciz olunan, en savunmasız olduğunuz yer hastanelerdir. Bunu farkına varıp yaşamamızı anlamlandiran degerlerimiz ailelerimiz ve en yakınlarımızın kıymetini bilmek gerekiyor. Her ne kadar küslük ve kırgınlıklar yaşasak da hepimiz bir gün ölüp gideceğiz ve geride kalanlar bunları hatırlanmayacak ve hatirlasa dahi unsurlarında olmayacak. Yeni yılda ve gelecek nesillere aktarılması gereken bu tür yazilar binlerce kez yazılmış olsa dahi bende yazmaktan vazgeçmeyeceğim. Barış mutluluk ve huzurun egemen olduğu bir dünyada yaşamanın onemini vurgulayarak yazıya son vermek istiyorum. Hayatta ve sağlıklı iken sevdiklerimizin kıymetini bilelim onların yanında olalım.